Zawody trwały trzy dni. Ujeżdżenie pomijam milczeniem – cross był zdecydowanie najbardziej widowiskowy, a na skoki już mi się nie chiało jechać. Powinienem pominąć milczeniem, że przegapiłem największy dzwon zawdów – spektakularny, do największej przeszkody wodnej – z którego zarejestrowałem tylko nogi Erwan’a Le Roux’a lecące w powietrzu i znikającego za przeszkodą, która niefortunnie znalazła się między mną a nim… Rysio Wyszyński strzelł świetną fotkę – on stał po właściwej stronie kłody. Obiecał podesłać do archiwum, to zamieszcze dla ciekawości, bo wywrotka była naprawdę efektowna, a lotu nie powstydziłby się mistrz Adam M.

Ruda babka z kamizelką nr 82. Byłem o ktok od pier…. cia w nią aparatem, przed czym powstrzymała mnie tylko i jedynie  troska o mój świeżo nabyty 70-200 2.8 L IS (uwaga lans!! 🙂 hehehe). Przylazłą sobie dziunia z torebeczką na złotych kółeczkach i snuła się jak smród po gaciach, właziła każdemu w kadr, z rozbrajającą beztroską nie zwracała uwagi na prośby, krzyki, docinki…

Nazwa: Mistrzostwa Polski Quadów
Miejsce: Tor motocrossowy, Wschowa
Czas trwania: 3 maja 2009

Upał trwa. We Wschowej deszcz widziano ostatni raz przed wielkanocą. Piachu było po równo na ziemi i w powietrzu. Żeby zapobiec odwróceniu naturalnych proporcji stężenia piachu powietrze-ziemia, straż pożarna przed każdym wyścigiem polewa tor hektolitrami wody. Meszki nie dają za wygraną.

Generalnie zasada jest taka – czterech pomyleńców żegna się z rodzinami, staje na górce i na znak-sygnał napina w dół, bez klamek, na złamanie karku. Wygrywa ten, kto: 1. Przeżyje, 2. Pierwszy dojedzie do mety. Dokładnie w takiej kolejności. Czasem któryś skręci sobie kark, ale siłą rozpędu dolatuje do mety przed pozostałym, którzy a. połamali nogi, b. połamali ręce, c. połamali wszystko. Pierwszego miejsca pośmiertnie nie przyznaje się. Generalnie nuda i dłużyzna.