Powiedzmy sobie szczerze. Jura to nie Alpy, szczególnej filozofii w przejechaniu tego zakątka Polski na rowerze nie ma. Jura ma jednak w sobie coś wciągającego. Ruiny zamków i formacje skalne wyrastające nagle spośród piaszczystych łach porośniętych lasami bukowymi i sosnowymi… wolne przestrzenie, pustynie (no dobra – z nazwy jedynie tylko, bo to porośniętymi karłowatymi świerczkami albo sosenkami łachy piachu wielkości sporego boiska piłkarskiego typu Orlik…) Tak czy owak moaj wycieczka przerwana została przez deszcze i burze, które akurat w tym okresie postanowiły przetoczyć się nad Jurą i Górnym   Śląskiem. I o tyle, o ile jazda i fotografowanie tuż przed i po burzy ma jakiś urok i dreszcz emocji, tak przedzieranie sie przez ścianę deszczu jest dla mnie zupełnie bez sensu. Zjeździłem więc tylko północną część Jury, zwiedzanie południowej części krainy – czyli Ojcowa i okolic zostawiwszy na inny termin – coś mi chodzi po głowie jesień???

Ruiny zamku w Mirowie.

W przydrożnym zajeździe pod Olsztynem (nie mylić z tym na Mazurach… oj, przepraszam… Warmii) – generalnie chodzi nie tyle o kostkę czy barierkę, ba! nawet nie o kawałek przecudnej urody stojaka stalowego,  a o ulewę, która wespół-zespół z burzą zaskoczyła mnie nagle i niespodziewanie.

Widok ze wzgórza zamkowego w Olsztynie. Burza już przeszła, ale ciągle popadywało – co widać po zasmarkanym deszczem obiektywie.

Bobolice – zamek

U podnóża zamku w Bobolicach – jak widać nie tylko w Stanach są skałki typu Mesa Arch…:)